De rollen zijn even omgekeerd geweest bij ons thuis. Direct na onze vakantie werd Simon ziek en was ik plots degene die heen en weer vloog naar het ziekenhuis. De opname duurde maar liefst drieënhalve week. Naast de nodige zorgen om mijn maatje was het voor een verwend type als ik best een dingetje om zelf te moeten koken en boodschappen doen. Reuze handig dat ziekenhuizen tegenwoordig vaak een restaurant hebben.
“Als het echt mis is dan bellen ze wel”
Tussen alles door ging ik sinds de start van mijn PMP-verhaal voor het eerst in mijn uppie naar het Antonius in Nieuwegein voor het maken van een controle CT-Scan en bloedonderzoek. Tijd om me druk te maken over de uitslag had ik niet. Ik wilde het ook niet weten want stel dat er iets mis was. Ik had genoeg aan mijn hoofd. Kwam nog bij dat mijn behandelend specialist op vakantie was en ik absoluut niet door een vervanger gezien wilde worden.
De uitslag
Twee weken geleden, bijna tweeënhalf jaar na de laatste grote operatie, hadden we een afspraak met dr. B. Ik was blij dat Simon weer mee was want hoe dan ook, het blijft spannend. Het was ook fijn om de specialist waar ik helemaal op vertrouw weer te spreken. Geen vraag is haar te veel. En vragen, die heb ik altijd. De uitslagen waren helemaal goed. De CT-Scan liet geen verontrustende dingen zien en de kanker-markers in het bloed waren nog even laag als een half jaar geleden.
Reden voor een feestje toch?
Dat is nu toch zo raar. Dat feestje wil helemaal niet lukken.
Simon is dan wel opgeknapt maar het heeft meer tijd nodig voordat hij weer het mannetje is. Zelf ben ik waarschijnlijk een beetje over mijn grenzen gegaan. Te veel zorgen gemaakt en te weinig rust gehad. De bekende kwaaltjes spelen op. Pijn in mijn rug en benen. Die rug, dat is echt mijn zwakke plek. Maar zo heftig als nu is het nog niet eerder geweest. Zelfs zwemmen staat even op een laag pitje. En mijn benen: we hebben geen zonnepanelen nodig om groene energie op te wekken. Een draad aan mijn grote teen knopen en we kunnen de stroom zo aftappen.
Ik maak er een grapje over maar de werkelijkheid is dat ik er slapeloze nachten van heb. Is het niet door de prikkels in mijn benen dan komt het omdat ik lig te malen. Misschien maar een beetje vaker denken aan die goede uitslagen. Bof ik toch maar mooi mee!