Mijn buurvrouw van enkele deuren verder staat voor mijn deur met haar rollator en haar hondje. Ze is duidelijk in de war. Een beetje in paniek ook want ze is iets kwijt en weet niet hoe dat nu moet. Dan vraagt ze voor de zoveelste keer deze week hoe het met mij gaat.
Ik loop, net als eerder, met haar mee naar haar huis.
De deur staat wagenwijd open, de TV is nog aan.
Ik zet een kopje koffie voor ons beide, haal een paar knopen uit haar breiwerk en we kletsen wat totdat de buurman, die natuurlijk niet ver weg was, weer thuiskomt.
Mijn lieve buurvrouw is in een relatief korte tijd dement geworden.
Af en toe pas ik een beetje op de buurvrouw zodat de buurman even tijd voor zichzelf heeft. Tijd om even bij te komen van het zorgen voor zijn vrouw. Iets wat heel veel van hem vraagt. Hij doet alles: de was, eten koken, zoeken naar de botervloot die uit de koelkast is verdwenen of naar zijn bril die dan op de neus van zijn vrouw blijkt te staan.
Honderden keren beantwoordt hij dezelfde vragen.
Elke dag legt hij uit hoe de TV aan moet.
Zijn vrouw valt vaak en hij helpt haar telkens weer op de been. Zegt, terwijl zijn rug protesteert, dat ze niet op haar sokken moet lopen maar haar pantoffels aan moet doen. Hij heeft ooit beloofd altijd voor haar te zorgen maar hij is aan het eind van zijn latijn. Als hij zo doorgaat wordt hij zelf nog ziek en dan zijn de rapen helemaal gaar. Er zit niets anders op dan de moeilijke beslissing die hij al zo lang vreesde te nemen. De buurvrouw word op de wachtlijst geplaatst.
Vorige week kwam onverwacht dat telefoontje. Er was een kamer beschikbaar in een verzorgingshuis. De buurvrouw werd voorzichtig op de hoogte gebracht door de casemanager. Ze werd heel erg boos, zei dat ze niet uit haar huis wilde en de buurman had het natuurlijk allemaal gedaan.
Na een paar stressvolle dagen waarin veel geregeld moest worden is de buurvrouw in nota bene ‘De week van de Dementie’ verhuist naar een mooie, ruime kamer in een splinternieuw gebouw. Prachtig allemaal, mooi uitzicht, lieve verzorgsters maar wel een voordeur die altijd op slot is.
Voor de buurman voelt het nu nog alsof hij bij haar op bezoek gaat in het ziekenhuis, de buurvrouw wil elke keer met hem mee naar huis. Twee mensen die na jaren lief en leed te hebben gedeeld uit elkaar zijn gerukt door één van rottigste ziekten van deze tijd.
Het gebeurd zo dichtbij en toch is het voor mij moeilijk voor te stellen wat het betekent als dementie zonder aan te bellen je huis binnen treedt. Het doet me denken aan de goede bedoelingen van mensen om mij heen toen ik kanker bleek te hebben. Ze probeerden te begrijpen waar ik door heen ging maar dat is gewoonweg niet mogelijk tenzij je het zelf hebt ervaren. En dat wens ik zelfs mijn ergste vijand niet toe.
Dementie: het is niet iets engs.
Helemaal begrijpen wat iemand voelt kan niet.
Er zijn voor die ander als het nodig is: dat is voldoende.
Elk uur komen er in Nederland 5 mensen met dementie bij: 
https://www.alzheimer-nederland.nl/factsheet-cijfers-en-feiten-over-dementie