Ik voel me sinds november van het vorige jaar veel vaker moe dan daarvoor. Dat kan natuurlijk diverse redenen hebben dus eerst maar een algemeen bloedonderzoek via de huisarts laten doen. Alles pico bello. Geen bloedarmoede, voldoende vitamine D etc. Misschien te veel zorgen gemaakt over de gezondheid van mijn partner. Maar het zat me toch niet lekker want mijn buik werd steeds dikker. Vlak voor kerst heb ik de specialistisch verpleegkundige gebeld en gevraagd of er behalve het al geplande, halfjaarlijkse bloedonderzoek toch een CT-Scan gemaakt kon worden.
“Geen probleem, natuurlijk doen we dat”.
De scan kon al in de eerste week van januari gemaakt worden.
De afspraak met de specialist was minder snel mogelijk.
Teveel fans.
Super dat ik dus twee dagen na het maken van de scan alvast een telefoontje kreeg van de verpleegkundige: een topper die altijd voor me klaar staat.
Het zag er allemaal goed uit, ook de bloeduitslagen waren opnieuw hartstikke goed. Ik hoefde me geen zorgen te maken maar….daar was de verklaring voor die rare, dikke buik:
“er zit een littekenbreuk in uw buik”
Bijna drie jaar na de laatste operatie en nog steeds geen spoor van terugkerende PMP is natuurlijk fantastisch nieuws.
Maar die breuk maakt het feestje wat minder.
Beetje dubbel allemaal.
Twee weken lang vroeg ik mij af of er iets aan dat litteken gedaan zou kunnen worden. Ik wist nog niet hoe groot het was maar aan mijn buik te zien kon het niet gering zijn. Ik sliep slecht en zag een toekomst voor me met een steeds dikkere buik die bij alles wat ik graag doe in de weg zou gaan zitten. Ik zag mezelf al in een stoel achter het raam zitten.
Een operatie misschien? Een matje plaatsen? Daar zijn enge verhalen over. Misschien kan het ook anders? Een ding stond vast: er moest iets gebeuren want ik zou me doodongelukkig gaan voelen.
Twee dagen geleden was dan eindelijk het gesprek met de specialist. Ik was bloednerveus. Zou ze begrijpen dat ik er zoveel moeite mee heb? Kon er überhaupt iets aan gedaan worden? Dat er aan een ingreep, op welke manier dan ook de nodige nadelen en risico’s zouden zitten was me intussen wel duidelijk geworden.
Nadat ik de specialist vertelde dat ik er moeite mee had om naar een oplossing te vragen voor die rare buik omdat het toch eigenlijk gezeur is na alles wat er aan vooraf is gegaan kijkt ze me lachend aan. Ze kent me ondertussen wel een beetje.
Wat is er nu eigenlijk aan de hand?
De breuk halverwege mijn navel en schaambeen is redelijk groot en mijn dunne darm wordt naar buiten geduwd met risico op afklemming. Dat op kan tot een gevaarlijke situatie leiden. Het gebied rond het litteken van de stoma is ook erg zwak en gaat op den duur voor nog meer problemen zorgen. Niks doen betekent steeds meer beperkingen zeker wat betreft sporten.
Dilemma
Het moet nog niet, het kan nog wachten maar een grote mat plaatsen lijkt de beste optie. Het kan in principe via een kijkoperatie dus dat valt wel mee. Het kan ook zijn dat het oude litteken toch weer helemaal open moet. En er is kans op pittige napijn. De mat zal mogelijk op den duur verkleven met o.a. de toch al korte dikke darm: een probleem als er in de toekomst opnieuw een operatie nodig is. Mijn grootste angst is dat ze ondanks de goede uitslagen toch weer PMP tegenkomen tijdens zo’n operatie.
Dat is me immers al eerder overkomen.
Ik heb alle vertrouwen in mijn specialist die niet alleen maar goed is in grote operaties. Ze denkt mee, zegt eerlijk wat de voor en tegens zijn en begrijpt waarom ik het graag door wil zetten. Zegt ook dat het er, na bijna drie jaar geen spoor van recidief van de PMP toch hoopvol uitziet. Wauw!
Voor mij staat vast dat ik liever nog een aantal jaren gelukkig door het leven ga in plaats van nu al in een hoekje te moeten gaan zitten, niet meer kunnen sporten en maar af te wachten of er nog iets leuks voorbij komt.
Ik wil samen met mijn partner zo lang mogelijk kunnen genieten van de dingen die we zo graag doen.
Ik kijk niet uit naar weer een operatie maar samen hebben we besloten ervoor te gaan. Volgende week staat de ingreep al gepland. Voor je het weet lig ik weer in het zwembad.