De zenuwpijnen in mijn benen en de pijn in mijn onderrug maken me soms helemaal gek. Nachten lig ik wakker en het beperkt mij in bijna alles wat ik graag doe. De medicatie die ik al eerder van een neuroloog kreeg voorgeschreven doet niet veel meer. Om nog een beetje te kunnen slapen gebruik ik daarnaast (te) veel paracetamol. Medicatie ophogen?
No Way! Ik wil geen zombie worden.
Op advies van mijn fysiotherapeute heb ik een afspraak bij een gespecialiseerde kliniek. Ik verwacht geen oplossing voor mijn klachten maar het is een laatste poging om duidelijk te krijgen wat de oorzaak is. Misschien is er toch nog iets om de pijn wat dragelijker te maken.
De wachtkamer van de kliniek ziet er chique uit. Een grote beukenhouten leestafel met sfeerlampjes en gemakkelijke stoelen er omheen, een
modern design- lectuurmeubel langs de wand vol met week- en maandbladen. Geen ordinaire Privé of Story hier. Wel koffie en thee.
Om te zorgen dat ik niet weer met vragende blikken wordt aangekeken zodra het woord PMP of Hipec valt hebben zowel mijn huisarts als mijn fysiotherapeute de nodige informatie aangeleverd. Allemaal in de hoop dat deze neuroloog op zijn minst even de moeite neemt om wat te googelen voordat ik bij hem binnenstap. Voor de zekerheid heb ik ook nog een brief in mijn tas van mijn hoofdbehandelaar in het Antonius ziekenhuis.
Moet goed gaan deze keer.
Ik wordt opgehaald door een casemanager; een fysiotherapeut.
Hij neemt de vragenlijst ik thuis al digitaal heb ingevuld met mij door.
“Een Hipec, wat is dat eigenlijk?”
Ik kijk mijn partner die naast me zit aan met een blik van
‘Nee hè, niet weer’.
Nadat alle vragen zijn doorgenomen volgt er nog een
(heel summier) lichamelijk onderzoek.
Terug naar de leestafel om kort daarop door een laborant binnen geroepen te worden voor het maken van een MRI.
Ze werken hier goed op tijd en dat is prettig.
Ik heb vaker zo’n MRI gehad, ook van mijn rug, maar nooit duurde het onderzoek zo lang als deze keer. Terwijl ik zo stil mogelijk in het apparaat lig vraag ik me af of hier een soort placebo-effect vanuit moet gaan;
“ziet u wel, wij nemen uw klacht heel serieus”.
Bijna direct na de MRI volgt een gesprek met de neuroloog. De casemanager zit achter het toetsenbord om te notuleren. De neuroloog stelt zich voor en begint gelijk met het bespreken van de MRI-beelden. Beelden die op een super mooi beeldscherm getoond worden, heel wat duidelijker als op de beeldschermen die je in de meeste ziekenhuis tegenkomt. Het mag wat kosten.
“Uw rug ziet er uit zoals we vaak zien bij mensen van uw leeftijd, wel een paar nogal versleten, ingezakte wervels maar geen zenuwen die daardoor bekneld worden.”
“Die witte plekjes, U zou uw buikspieren wat meer kunnen trainen.”
Ik ontplof van binnen.
Is die casemanager op het uiterlijk van mijn buik afgegaan? Dat rare scheve litteken en die deuk waar mijn stoma heeft gezeten? Hij heeft mijn buikspieren helemaal niet getest!!
Bijna stel ik beide heren voor om een wedstrijdje ‘planken’ met me aan te gaan. Zeker weten dat ik dat win na al die duizenden buikspieroefeningen die ik heb gedaan en nog steeds doe.
Na nog eens op te noemen wat ik allemaal doe om een fit en sterk lijf te behouden zakt de moed me in de schoenen. Ze luisteren gewoon niet of denken: “het zal wel”.
“Ik heb nog één vraag. Zou de pijn het gevolg kunnen zijn van de grote buikoperaties en Hipec behandelingen?”
“PMP, Hipec daar weet ik niets van”
Ik sla volledig dicht en vraag mij af:
“Stoot ik nu toch weer mijn PMP neus?”