Net als heel veel anderen heb ik het een klein beetje moeilijk in deze periode. Let wel, een klein beetje maar in vergelijking tot anderen die helemaal de deur niet uit kunnen tijdens deze Lock down, jonge mensen die vastlopen met hun studie of sport en gezinnen die (thuis) werken en opvang van de kinderen moeten zien te regelen. En vooral niet te vergeten al degenen die precies nu chemotherapie of een zware operatie moeten ondergaan.
Ik benijd ze niet!
Mijn probleempje
Precies nu ik toch al wat beperkt ben als het om bewegen gaat zit de deur van het zwembad op slot. Ik heb afkickverschijnselen, echt waar!
De Botoxbehandeling om mij van een deel van de zenuwpijn in mijn benen af te helpen is helaas niet gelukt. Fietsen en wandelen: ik probeer het steeds maar het lukt niet zonder extra pijn. Het voorstel van de pijnspecialist om dan maar weer zo’n pilletje met al die vervelende bijwerkingen te slikken staat mij heel erg tegen. Ik ben blij dat we sinds enkele maanden eindelijk weer een hondje hebben zodat naast het plezier van onze vrolijke Tessa in huis er altijd een reden is toch aan de wandel te gaan.
Paniek
Toch ben ik soms een beetje in paniek want hoe houd ik nu mijn conditie die toch aardig goed was op peil. Zwemmen is voor mij een onmisbare workout waarbij ik mijn hart en longen train en mijn spieren soepel houd. Tijdens het zwemmen van een langere afstand raak ik vaak in trans. Ik zwem dan letterlijk mijn hoofd leeg. Vergelijk het met Yoga of Mindfulness.
Van zwemmen wordt ik altijd blij maar op dit moment voel ik mij als een vis op het droge die naar adem hapt en hoopt dat de vloed haar op tijd zal meenemen naar zee, de golven in naar betere tijden.
Een tijd waarin we allemaal weer kunnen doen wat we zo graag deden.
Hou Vol, Hou vast!