Het begon vorige week met de uitslag van de kankermarkers.
Sinds de laatste operatie en Hipec in 2017 waren de waarden heel laag en stabiel. En nu dan ineens een heel lichte stijging. Echt heel licht maar het maakte me wel wat onrustig. Gewoon omdat ik al lange tijd snel moe ben. Het voelt als overtraind en ik kom gewoon 12 uur per dag tekort. Ik ben nooit meer echt uitgerust en moet regelmatig een extra slaapje doen.
Mijn conditie (hart-longen) moet goed zijn; ik kan nog steeds lekker doorzwemmen hoewel ik wel erg mijn best moet doen om niet langzamer te worden. Ik ken mijn lijf heel goed en er klopt iets niet. Ik gaf de zenuwpijnen in mijn benen en rugpijn de schuld maar er is meer aan de hand.
Een beetje net als toen, net als de periode voor de diagnose in 2016.
Deze week, de uitslag van de CT-scan:
We zien helaas weer slijmweefsel op de scan.
Het is niet veel maar het is weer terug.
Simon die naast mij zit lijkt bijna door de stoel te willen zakken. Bij mijzelf beginnen de radartjes in mijn hoofd direct te draaien en ik vraag en vraag:
Hoeveel is het?
Alleen slijmcellen of weer….?
Waar zit het?
Wat nu?
Dr B. beantwoord mijn vragen zoals ik van haar gewend ben. Duidelijk en zeker geen haastig gedoe. Het lijkt om een kleine hoeveelheid slijmweefsel te gaan en waarschijnlijk groeit het langzaam. Zijn het echt langzaam groeiende cellen of toch agressieve cellen? Als er maar geen zegelringcellen bij zitten maar op deze vragen zijn voorlopig geen antwoorden. Het zit onderin mijn buik aan de linkerkant. Niet fijn, bij een operatie zou dit een definitief stoma kunnen betekenen. Het is in het team besproken maar nu al opnieuw opereren en een (derde) Hipec is niet verstandig. Een Hipec kun je nu eenmaal niet oneindig blijven doen en is opnieuw een flinke aanslag op je lijf. Eerst over drie maanden opnieuw een CT-Scan om te kunnen bepalen hoe snel het proces verloopt.
In Ct-Scans heb ik niet veel vertrouwen. Tot tweemaal toe bleek er bij een operatie veel meer slijmweefsel etc. te zijn dan de scan liet zien.
Ik wist dat het een keer terug zou komen maar positief als ik was rekende ik er op dat het minstens tien jaar zou duren. Het zijn er nog net geen vijf geworden.
Als een lotgenoot binnen de contactgroep liet weten dat de uitslagen niet goed waren maar dat er nog niets gedaan kon worden dacht ik vaak: hoe ga je daar me om?
Hoe ga je mentaal om met het feit dat er weer wat in je buik groeit wat opnieuw voor problemen gaat zorgen maar dat het geen kwestie is van even op laten ruimen en weer verder? Het leek me niet te doen.
Maar nu ben ik zelf ook zo’n pechvogel.
De afgelopen dagen heb ik het een beetje in laten zinken. De bibbers gehad bij het idee weer zo’n operatie plus Hipec te moeten ondergaan in de toekomst. Binnen de lotgenotengroep gevraagd hoe anderen er mee om gaan en geprobeerd om nu eens te huilen in plaats van tranen tegen te houden. Niet gelukt overigens, ben ik niet zo goed in, huilen.
Ik zwem het er liever uit.
Ik denk dat er maar een manier is. Niet in de put gaan zitten, niet teveel piekeren of er de hele dag mee bezig zijn. Allemaal jammer van de tijd. Wandelen met onze lieve Tessa, en eerst samen met Simon genieten van een vakantie ook al kan dat niet op de motor. Zoveel als mogelijk blijven zwemmen en beseffen dat er heel wat mensen zijn die grotere problemen hebben dan ikzelf.
