Eerst vakantie!
Begin juni hebben we een camper opgehaald en ingepakt.
Het ‘rugzakje’ met PMP perikelen hebben we thuis gelaten.
Even niet!
Ruim drie weken zijn we, op een enkel momentje na, zorgeloos langs de Noordzeekust van Denemarken getrokken. We genoten keer op keer van de stranden langs de kust en de prachtige fjorden in het binnenland.
Onze lieve Jack Russel ‘Tessa’ was ook mee. In zo’n enge camper met al die rare geluiden in de nacht mag je natuurlijk lekker naast het vrouwtje slapen.
Terug naar de werkelijkheid
Twee weken na thuiskomst moet het rugzakje helaas weer mee en begint het circus opnieuw: Bloedprikken, CT-Scan en deze keer ook een darmonderzoek.
Mijn lijf staat al dagen strak van de spanning als we een week later de kamer van de specialist binnenstappen voor de uitslagen. Spannend is het altijd maar zoals nu had ik het nog niet eerder ervaren. Hoe snel zou het gegroeid zijn vergeleken bij bijna 4 maanden terug?
Als er nog twijfel was, de PMP is overduidelijk terug. Op de scan zijn drie plekjes te zien. Maar ietsje groter dan de vorige keer. De CEA waarde (kankermarker) in mijn bloed is opnieuw gestegen. Bijna een keer zo hoog maar niet alarmerend. Voorlopig lijkt het niet zo snel te gaan.
We hebben een lang gesprek met dr B. Ik vraag haar met mijn spiekbriefje in de hand weer het hemd van het lijf. De antwoorden zijn zoals verwacht maar het opnieuw bevestigd krijgen daarvan, dat heb ik kennelijk nodig.
Nu ingrijpen is echt geen optie. Dat zou alleen maar meer schade opleveren. Simon vraagt of een kijkoperatie zinvol is maar zelfs dat is riskant. De mogelijkheid dat er dan veel meer slijmweefsel gevonden wordt dan de scan laat zien is niet uitgesloten. Dan zal op dat moment direct ingegrepen moeten worden en dat betekent grote kans op een definitief stoma en weer een Hipec. No Way! Een derde Hipec betekent heel veel stappen achteruit.
En stel dat ik eerder dan nodig zo’n definitief stoma krijg. Bijna zeker dat het een stoma op de dunne darm wordt. Dat betekent nooit meer zwemmen.
De pijn die ik dagelijks heb komt hoogstwaarschijnlijk vanuit mijn rug maar ik voel het ook onderin mijn bekken. Ik maak mij daardoor vaak zorgen dat er meer aan de hand is dan alleen PMP. Ik vraag of een Pet-scan dat uit kan sluiten.
“Tuurlijk, gaan we regelen”
Als laatste stel ik die ene moeilijke vraag die mij zo bezig houd:
“Wat moet ik nu verwachten, wordt ik misschien toch nog in redelijke staat 80 of is het over een paar jaar gedaan?”
Samen nemen we alle mogelijke scenario’s door:
- het blijft langzaam groeien
- het gaat plotseling toch snel
- er ontstaat pijn
- Niet meer goed functioneren van organen
- etc.
Een echt antwoord op mijn vraag is er natuurlijk niet.
Het zal altijd onzeker blijven.
Maar het is zo fijn dat de specialist alle tijd neemt om dit met ons te bespreken.
Ik ben nog steeds heel blij dat ik bij haar terechtgekomen ben.
Er is ruim een half uur voorbij als we de spreekkamer verlaten.
Drie dagen later is de De Pet-scan al gemaakt en krijg ik de uitslag.
Er is niets gevonden wat zou kunnen wijzen op andere vormen van kanker.
Daar hoef ik niet meer over in te zitten.
Over een half jaar opnieuw controle.
Intussen ga ik maar weer met de fysio aan de slag want die pijn in mijn rug en benen,
het vreet al mijn energie op.
Zo jammer van de tijd.