Buikpijn
Het is zondagmorgen en ik heb buikpijn. Niet een klein beetje maar echt vreselijke krampen. Alsof de boel op knappen staat. Ik neem een pijnstiller in, kruip weer in mijn bed en probeer te bedenken hoe dit nu toch weer kan. Het is niet de eerste keer.
Het doet me denken aan zo’n acht jaar geleden toen ik totaal onverwacht in het ziekenhuis terecht kwam met een abces in mijn buik ten gevolge van een blindedarm ontsteking. Het was kantje boord want het abces kon elk moment knappen en dan zou de inhoud in mijn buikholte stromen. Door middel van een punctie werd het abces ontlast terwijl ik lag te bibberen van de koorts. Geen pretje. Na nog 7 dagen met een drain in mijn buik in het ziekenhuis te hebben gelegen kwam ik weer thuis. Zo wit als een laken en een paar kilo lichter. Mijn blinde darm werd later dat jaar alsnog verwijderd. Het resultaat van het pathologisch onderzoek was wel even schrikken. Er werd een cyste gevuld met agressief slijmweefsel gevonden. De chirurg stelde me gerust; heel soms ontstond er later meer van dit slijmweefsel in de buikholte. Jaarlijks een echo laten maken ter controle was voldoende om er op tijd bij te zijn. Ik vroeg wat het voor gevolg zou kunnen hebben als er dan toch iets gevonden werd maar daar moest ik mij maar geen zorgen om maken. Ik vroeg door maar er kwam geen duidelijkheid. Ik was al lang blij dat ik er zelf zo op aangedrongen had om mijn blinde darm te verwijderen. (De reden was dat ik me nog steeds niet helemaal fit voelde.) Dat enge gedoe was er nu in ieder geval uit en ik zou eindelijk opknappen. Ik ging elk jaar voor een echo en er werd nooit iets ontdekt. De laatste echo is twee weken geleden gemaakt. Eigenlijk maakte ik me deze keer voor het eerst een beetje zorgen over de uitslag. Misschien omdat ik me steeds vaker moe voelde en sporten de laatste tijd niet zo lekker ging. Ik kan het niet goed verklaren maar ik was echt opgelucht toen er opnieuw niets bijzonders werd gezien.
“Ik denk dat ik nu naar de dokter moet.”
Het is al laat in de middag en ik heb alleen maar meer pijn gekregen. Liever zou ik morgen naar mijn eigen huisarts gaan maar het lijkt onverstandig nog langer te wachten. Ik bel de huisartsenpost. Even later zit ik naast Simon, mijn partner in de auto richting Amersfoort. Tas met wat toiletspulletjes en een nachthemd op de achterbank want dit kan niet goed zijn.
De huisartsenpost bevindt zich in het Meander ziekenhuis. De dienstdoende huisarts heeft niet lang nodig om in te zien dat het serieus is en stuurt mij door naar de Spoedeisende hulp. Ik vertel opnieuw wat er aan de hand is. Dat ik de hele dag al enorme buikpijn heb en dat ik vooral ongerust ben gezien mijn voorgeschiedenis en ook omdat mijn moeder redelijk jong aan darmkanker is overleden. Er wordt een echo gemaakt en deze wordt vergeleken met de controle-echo van twee weken geleden. Er is niets bijzonders te zien. Intussen is er ook bloed afgenomen. De ontstekingswaarden zijn licht verhoogd maar niet verontrustend. Een arts assistent vraagt nogmaals naar mijn klachten. De opmerking dat het waarschijnlijk toch een buikgriepje is valt bij mij verkeerd. ” Denk u nu echt dat ik voor een buikgriepje in het weekend de huisartsenpost ga bellen! Ik ben geen zeurpiet en zeker niet kleinzerig”
Ik ben goed onderzocht, er is een echo gemaakt, mijn bloedwaarden zijn niet echt verhoogd en als ik al koorts heb is dat niet de moeite. De pijn is intussen wat gezakt. Ik heb lang genoeg als doktersassistente in een ziekenhuis gewerkt om te begrijpen dat ze op dit moment niet veel voor mij kunnen doen. We spreken af dat, als het nog niet beter we de volgende ochtend terug komen.