In februari schreef ik over het Dilemma waar we voor stonden.
In de periode daarna heb ik fysiek gezien het nodige ingeleverd.
Wie mij goed kent weet dat ik niet snel opgeef. Dat is nog steeds zo maar als je lijf echt niet wil meewerken kun je nog zo’n doorzetter zijn, er komt een moment dat je de controle verliest.
Ik stel mezelf steeds opnieuw de vraag of het een mentale kwestie is. Ben ik te veel bezig met de wetenschap dat er hoe dan ook weer een zwaar en onzeker traject gaat komen? Denk ik teveel aan wat er weer in mijn buik groeit? Maar pijntjes, opvliegers, niet diep in kunnen ademen, broeken die strakker zitten rond mijn buik, concentratieproblemen, de hele dag moe; het lijkt allemaal zo op het beeld van vóór de diagnose PMP in 2016.
Het is klaar.
Ik wil niet langer wachten.
Samen met de specialist hebben we besloten dat het tijd is voor opnieuw een grote operatie om zoveel mogelijk van het slijmweefsel te verwijderen gevolgd door een derde Hipec: een anderhalf uur durend bubbelbad met chemo in de buikholte. De datum staat al vast. De afgelopen weken waren volgepland met afspraken in het ziekenhuis en met andere zorgverleners. Daarnaast brachten emotionele gebeurtenissen om ons heen de nodige spanning met zich mee. Daarnaast blijft de pijn in mijn benen energie vreten en word ik geplaagd door een vette verkoudheid die maar niet over wil gaan.
“Het moet stoppen” riep ik deze week.
“Ik heb rust nodig anders kan ik het straks niet aan!”
Ik kijk er naar uit om eerst nog met met Simon en Tessa op vakantie te gaan. Een vakantie met een camper waarmee we eigenlijk naar Zweden wilden. Dat lijkt nu niet verstandig en dus wordt het een trektocht langs de Nederlandse kust. Lekker uitwaaien.
Als Tessa het strand maar ziet ligt ze al in het water en misschien duik ik er wel een keer achteraan.
Samen relaxen en even in een andere omgeving.
Maar ook moed verzamelen voor wat gaat komen.
Dat geld niet alleen voor mij maar zeker voor Simon die dan weer fulltime mantelzorger wordt.
En zwemmen dan? Ik heb de laatste twee weken geen zwembad gezien.
Ik zal geduldig moeten afwachten tot het gesnotter en de hoestbuien voorbij zijn want het is extra belangrijk dat ik er helemaal van af kom. Hopelijk kan ik snel weer wat baantjes trekken want ik heb nu al afkickverschijnselen.
Over zwemmen gesproken, Maarten van der Weijden staat 18 juni aan de start van een nieuwe uitdaging. De Elfstedentocht zwemmen was nog niet genoeg. Deze keer gaat hij voor een heuse Elfstedentriathlon: 200km zwemmen, 200 km fietsen en 200km wandelen.
Ik had heel optimistisch al vroeg ingeschreven voor de zwemtocht in Sneek. Ik wilde er opnieuw bij zijn om een steentje bij te dragen.
Maar het kan dus niet want dan ben ik net geopereerd.
Dat betekent niet dat ik helemaal niets ga doen.
Ik hoor het je zeggen:
“Kan toch niet als je nog in het ziekenhuis bent!”
O nee?
Nu ben je toch wel heel nieuwsgierig geworden lijkt me.
In een ziekenhuisbed liggen en dan toch meedoen!
Klik op onderstaande link of scan de QR code om te lezen hoe ik het dat ga doen.
Jij helpt toch ook een beetje mee?
https://elfstedentriatlon.mvdwfoundation.nl/fundraisers/marieke-schreur-wiegmans
