Stavoren, zaterdag 22 juni 2019
Het is een bloedheet als ik op het kleine stationnetje van Stavoren uit de trein stap. Nadat ik me gemeld heb op het evenemententerrein bijna direct tegenover het station loop ik de grote tent in die als dameskleedruimte moet dienen in. Het is er heel wat koeler dan buiten.
Zodra ik een plekje gevonden heb kijk ik om mij heen en zie redelijk wat nerveuze vrouwen. Mijn mijn oren tuten van het gekakel. Wat een stel stresskippen. Dat is toch nergens voor nodig. Buiten wordt omgeroepen vooral niet te vroeg je wetsuit helemaal aan te trekken. Iedereen met een gezond verstand kan wel raden wat er bij deze temperatuur gebeurd als je met pak en al in de brandende zon gaat staan. Of je valt bij voorbaat al flauw of je krijgt een flinke klap op het moment dat je eindelijk het frisse water in duikt. De boodschap komt bij een aantal niet aan. Met de rits van het pak al helemaal dicht, sommigen zelfs ook nog met de badmuts op gaat een aantal toch al naar buiten. Niet slim want het duurt nog minstens 2 uur voordat er gestart zal worden. Het wordt daardoor wel wat rustiger want wie meer ervaren is maakt zich niet zo druk over het wel of niet halen van twee kilometertjes.
Ik neem ruim de tijd om me om te kleden. Ik doe mijn pak aan maar laat het bovenstuk nog naar beneden hangen en blijf zo lang mogelijk in de tent. Het is goed geregeld. Er zijn meer dan voldoende lockers waar je wat spullen in op kunt bergen. De kastjes werken met een code. Dat kan wel eens een probleem zijn als ik na het zwemen terugkom. Dan kan ik de cijfertjes nooit lezen zonder bril laat staan met van die kippige zwem-ogen. De zwemboei die op het allerlaatst verplicht werd gesteld en waar ik een haat-liefde verhouding mee heb is de oplossing voor dit probleem. Naast dat het ding 
mij zou moeten redden van verdrinking (ha,ha) kan ik er wat kleine spulletjes in meenemen. Superhandig ook omdat ik onverwacht geen buddy heb die me met dit soort dingen kan helpen.
Bril erin, probleem opgelost.
Sleutels en pasjes erbij én mijn telefoon. Die laat ik aan staan.
Hè, je telefoon?
Ja ook mijn telefoon. Zo kan Simon, mijn partner (buddy ) die helaas in het ziekenhuis ligt mij toch helemaal volgen. De dag na onze vakantie werd hij onverwacht met enige spoed opgenomen. Een rare gewaarwording na samen 4 weken genoten te hebben in Canada en Alaska. Gisteren leek het even dat hij toch nog mee zou kunnen maar dat was valse hoop. Al was ik er een beetje op voorbereid, het was een dikke teleurstelling voor ons beide.
Was hij heel erg ziek geweest dan was ik hier natuurlijk niet heen gegaan!
Amper negen dagen geleden kwamen we thuis na een lange vliegreis met de nodige vertraging. Ik heb sindsdien amper geslapen en alleen maar heen en weer geracet naar het ziekenhuis. Tel daar de nodige spanning bij op en je begrijpt dat ik niet bepaald de ideale voorbereiding achter de rug heb.
Maar ik ben er. Ik ben hier vooral omdat ik mijn sponsors niet opnieuw teleur wil stellen. Vorig jaar was het ook al zo’n domper dat het mee zwemmen wegens de slechte waterkwaliteit werd afgelast. En bovendien:
Maarten zwemt ook gewoon door als hij heel moe is.
Er klinkt een ietwat paniekerige stem door de luidsprekers.
Maarten zwemt veel te snel
Hij komt er al aan!
We gaan eerder starten
Oeps.
Het opstellen in waves (groepen) op het evenemententerrein om dan per groep naar de start te lopen wordt geschrapt.
“Hup allemaal zo snel mogelijk naar de start!”
Ik loop met het bovendeel van mijn pak nog steeds naar beneden de anderhalve kilometer naar de start. In de brandende zon met een flesje water in mijn hand. Pffff, wat een eind. Achter mij hoor ik iemand zuchten: “We hebben toch niet ingeschreven voor de vierdaagse?”
Op het smalle weggetje naar de haven is het een drukte van puffende zwemmers in pak en met hun zwemboei in de hand, fietsers en zelfs auto’s. Ik ben bijna bij de start als ik aan het gejuich hoor dat Maarten voorbij zwemt. De eerste groep van 80 zwemmers die in elk van de 11 steden 2 km met Maarten mee zwemmen zijn al in het water. Ik zit in de tweede wave dus vraag snel even aan iemand om mijn pak dicht te ritsen en loop direct met 49 andere zwemmers de steiger op om te starten. Precies op tijd en zonder in die brandende zon te hebben gestaan. Perfect! Op het allerlaatste moment bedenk ik dat ik mijn oude sportschoenen nog aan heb, speciaal om de route naar de start een beetje fatsoenlijk te kunnen lopen. Ik zwem tegenwoordig harder dan ik loop 😉
Bijna ga ik met schoenen en al te water. Tja, geen buddy hè die op met let.
Ik gooi ze uit, spring tussen mijn voorgangers in het water en zwem weg. Eerst manoeuvreer ik tussen wat langzamere zwemmers door. Zodra er wat ruimte komt zet Ik de automatische piloot aan. Gezien mijn mindere conditie laat ik de turbo die ik had willen gebruiken maar uit. Het gaat direct lekker. Het water van het brede kanaal is fris maar zeker niet te koud. Overal langs de kant staan juichende mensen. Er klinkt muziek en er wordt gezongen. We zwemmen langs een haven en worden vanaf de afgemeerde plezierboten aangemoedigd. Er volgen een aantal bruggen vol zwaaiende en roepende mensen. Dit moet zo ongeveer zijn wat Maarten onderweg meemaakt. Geweldig.
Genietend van dit alles zwem ik bijna de finish voorbij .
Jammer, het zit er al op.
Maar wat raar; niemand die me opwacht.
“Simon ik heb gezwommen maar je bent er niet”
–
“Maarten ik heb het toch nog even gedaan”
Dan maar snel onder de douch waar ik een opkomend traantje kan verbergen. De douch bestaat uit een waterslang met spuitstuk. Koud water wat waarschijnlijk zo uit de vaart komt. Toch is het lekker om, nadat ik mijn pak uit heb getrokken en schoon gespoten, zelf ook nog nog even onder de harde straal te blijven staan.
Weer in de tent wordt ik tot 4 maal aangesproken met “Kun jij dit misschien lezen? Mijn bril die in mijn zwemboei aan droogzwemmen heeft gedaan is niet alleen handig voor mijzelf.
Ik kleed me aan en controleer of ik alles weer in mijn tas heb gedaan. Ik wil nog wel eens wat vergeten tegenwoordig. Nog even afmelden bij de organisatie.
Ik krijg een 11 stedenzwemtocht T-shirt als herinnering. Achterop staat in het groot een barcode die verwijst naar de website van de foundation.
Wie weet doneert er dan nog iemand.
Het treintje van Stavoren naar Leeuwarden gaat maar één keer in het uur. Ik zou het net kunnen halen maar besluit om nog even van het moment te genieten. Aan de rand van het evenemententerrein vind ik een plekje in de schaduw in het gras. Ik ben niet de enige. Naast mij zit een hele groep deelnemers met allemaal een zelfde T.shirt aan. De opdruk is duidelijk.
Ze hebben gezwommen voor een vriend of vriendin die overleden is aan kanker. Dat heb ik meer gezien vandaag en het maakt veel indruk op me.
Misschien waren dat wel enkele van die zenuwachtige vrouwen die ik in de tent zag? Geen zwemmers die weinig moeite hebben met een langere afstand in het buitenwater. Ze houden waarschijnlijk niet eens zo van zwemmen maar na veel oefenen hebben ze toch meegedaan voor een vriend of familielid die kanker heeft of er misschien niet meer bij kan zijn.
“Dat zijn nog eens echte kanjers”
Iets na zessen stap ik in Amersfoort, waar mijn fiets staat, uit de trein.
Op naar mijn maatje en grootste fan in het ziekenhuis. Als ik zijn kamer binnenstap heb ik bijna de neiging om bij hem in bed te kruipen. Het was een mooie dag maar ook vol emoties. Ik ben blij dat ik toch gegaan ben en o.a. voor mijn PMP lotgenoten een steentje bij heb kunnen dragen.
Maar O, wat ben ik nu moe.
Twee dagen later
Twee dagen later volbrengt Maarten van der Weijden zijn 11stedenzwemtocht. Hij heeft zijn stinkende best gedaan en opnieuw een enorm bedrag binnengehaald voor onderzoeken naar de behandeling van kanker. Nog een paar dagen later staat de teller zelf op 6.1 miljoen en er komt nog steeds geld binnen.
Maarten krijgt na de finish een 11steden zwemkruisje uit handen van schaatser Reinier Paping, winnaar van de barre Elfstedentocht van 1963
Een schaatser die in 1966 de Elfsteden schaatstocht reed stuurt zijn
échte Elfstedenkruisje naar Maarten op.
