Mei 2018 – Vierenzestig en een goede uitslag
3 Mei
Ik ben jarig. Vierenzestig!
Voorheen zou ik gebaald hebben van dat getal maar nu voelt het als een overwinning, als een mijlpaal. Mijn neef en zijn vrouw zijn ‘even ‘ van de States naar Nederland komen vliegen om dit samen met ons te vieren. Zie Lang zal ik leven
Zodra ze vertrokken zijn dient de werkelijkheid zich weer aan. Tijd voor de halfjaarlijkse controle. Na het maken van de CT-Scan en het bloedprikken kan ik de gebruikelijke spanning nog redelijk hanteren.
Enkele dagen later rijden we opnieuw naar het ziekenhuis.
Hoe dichter we bij de bekende parkeergarage komen hoe nerveuzer ik wordt.
Wat als…?
Dr.B stapt de spreekkamer binnen met een grote glimlach roept ons bijna toe “het is allemaal goed”. Heerlijk direct zoals altijd. De spanning is onmiddellijk verdwenen.
Ik kan het niet laten om maar weer op te merken dat de CT-Scan helaas geen 100% zekerheid geeft en dr.B beaamt dat. Dan trekken we gezamenlijk de conclusie dat de uitslag van de scan en de nog steeds lage waarden van tumor-markers in mijn bloed bij elkaar opgeteld toch wel reden zijn voor een beetje optimisme. Leek het vorig jaar dat het tumorweefsel erg snel terug kwam, nu ruim een jaar na de laatste operatie en chemospoeling lijkt dat mee te vallen.
De keus is aan mij: een CT-Scan over een half jaar of pas over een jaar.
Al die straling en de rommel die dan ingespoten wordt lijkt me ook niet erg goed voor mijn lijf.
We spreken af dat ik over een half jaar alleen bloed laat prikken om de kanker-markers opnieuw te bepalen en over een jaar pas een CT-Scan. Bij twijfel mag ik bellen om de CT eerder te laten maken.
Prima deal!
“Hallo aarde, ik ben weer geland”
Juni 2018 – Zwemmen en nog eens zwemmen
Na alle positieve berichten is het tijd om weer iets verder vooruit te kijken en nieuwe doelen te stellen.
Het stond al op mijn lijstje sinds Maarten van de Weijden vorig jaar aankondigde dat hij de Elfstedentocht wilde gaan zwemmen. Als er iets is wat ik (weer) kan dan is het zwemmen dus heb ik me ingeschreven om net als vele anderen een stukje mee te zwemmen. Alles om Maarten te helpen om zoveel mogelijk geld op te halen voor onderzoek naar kanker. Heel hard trainen hoef ik eigenlijk niet want zwemmen gaat me altijd makkelijk af. Maar nu ik een doel heb ga ik extra veel kilometers maken in het zwembad en in het buitenwater. Heerlijk!
It giet oan maar dan met badmuts
Augustus 2018 – De 11 stedentocht van Maarten
Het is tot nu toe een zeer warme zomer. Zo warm dat bijna iedereen wel verlangt naar wat koeler weer.
Fietsen op de racefiets is geen feest. Dat komt niet alleen doordat ik de warmte slecht verteer. Ik heb ook veel last van mijn rug en benen. Ik blijf volhouden maar het lijkt steeds meer op zelfkastijding. Ik besluit, hoe erg ik het ook vind, mijn fiets maar even te laten staan.
Zwemmen gaat des te beter en dat doe ik dan ook volop.
Het is zo heerlijk om al die meters te maken in het Gooimeer tussen de futen en de waterkoetjes.
Met mijn duurvermogen is niks mis. Ik kan het uren volhouden.
Laat die Elfstedenzwemtocht maar komen!
Vrijdagmiddag 16 augustus. Alles staat klaar om naar Friesland te vertrekken waar we een hotelletje hebben geboekt. Morgen gaat het gebeuren. Als Maarten al lang onderweg is zal ik starten ik voor mijn eerste 2 kilometer in Sloten.
Maar dan is er ineens een bericht van de Maarten van de Weijden Foundation.
Het mee zwemmen is afgelast.
Het water in het overgrote deel van de 11 steden voldoet niet aan de normen voor zwemwater. Oorzaak is o.a de regen van de laatste dagen na een lange tijd van droogte. Vuil van de straten en overstorten is in het water terecht gekomen en de E-coli bacterie vormt nu een te groot gevaar voor de gezondheid van de deelnemers. En dus zeker voor mij.
Wat een teleurstelling! Maarten gaat wel aan zijn monstertocht beginnen maar vraagt in een persoonlijke boodschap om toch vooral niet mee te gaan zwemmen.
We besluiten gewoon naar Friesland te gaan want ik wil en moet er bij zijn.
We volgen Maarten drie dagen lang.
Hoe bijzonder dat was kun je lezen in mijn blogbericht“Mijn brief aan Maarten”
September 2018 – Het lijkt nog steeds goed te gaan
Er is bijna een half jaar voorbij sinds de laatste controle en ik laat bloed afnemen zodat de kanker-markers bepaald kunnen worden. Na vier dagen is daar het verlossende telefoontje.
De waarden zijn nog steeds helemaal normaal.
Wat een heerlijk nieuws, wat een opluchting weer !
Over een half jaar weer een CT-Scan maar vóór die tijd gaan we opnieuw een mooie reis maken.
Als ik één ding heb geleerd dan is het:
