Januari
Ik heb sinds November wat last van mijn buik die ook langzaam dikker begint te worden. Daarnaast voel ik me erg moe. Het is tijd voor de halfjaarlijkse controle die deze keer alleen uit bloedprikken zou bestaan. Na overleg wordt er toch een CT-Scan gemaakt. Da aap komt uit de mouw. Er lijkt gelukkig geen recidief te zijn en ook de bloedwaarden bevestigen dat. Er is echter sprake van een littekenbreuk. Het is aan mij of ik daar wat aan wil laten doen. Een dilemma want stel dat ik na de ingreep wakker wordt en er blijkt meer nodig te zijn geweest dan alleen dat litteken verhelpen. Zoiets is me al eens overkomen en dat had flinke gevolgen. Ik besluit toch door te zetten want die buik voelt echt niet fijn en het zit flink in de weg.
Februari
Tijdens de kijkoperatie wordt een grote, chirurgische mat in mijn buik geplaatst. Een ingreep die vergeleken bij eerder niet veel voorstelt. Het verloopt allemaal heel soepel en er zijn weinig verklevingen waardoor alles d.m.v. een kijkoperatie gedaan kan worden. Ik zit diezelfde avond, heel verbaast dat ik al gewoon kan eten, achter een bordje boerenkool met worst. De volgende morgen loop ik demonstratief een rondje over de gang om te laten zien dat ik klaar ben om naar huis te gaan 🙂
“Kom me maar ophalen”app ik naar huis. Het antwoord: “Niet Normaal , jij!”
Intussen weet Simon al meer dan ik:
Een littekenbreuk van maar liefst 10 cm, de ingreep was echt nodig.
Bij de inspectie van mijn buik was geen spoortje van PMP slijmweefsel te zien. Dat is geweldig goed nieuws. Ik wil een gat in de lucht springen van blijdschap maar daar wil mijn buik nog niet zo graag aan meedoen. Auw, Auw.
Maart
Corona houdt de wereld in zijn greep. Leek het eerst nog ver van ons landje vandaan, ineens lopen de IC’s vol en zitten we in de ‘Intelligente Lockdown’. Ik ben goed hersteld van de kijkoperatie. Al na twee weken was ik pijnvrij. Maar toch heb ik een probleempje. Ik heb weer eens moeite om mijn normale portie avondeten naar binnen te krijgen. Het is alsof het niet zakt. De stoelgang verloopt ook wat moeizaam en er ontstaat spanning in mijn buik. Extra onaangenaam omdat er druk op de mat, die nog voelt als een te strak corset, ontstaat. Maar weer overleggen met de specialistisch verpleegkundige. Die stelt me gerust maar drukt me op het hart gelijk te bellen als ik het niet vertrouw. Ik verander mijn eetpatroon. In plaats van bruin brood met kaas en volkorencrackers eet ik tussen de middag alleen nog magere yoghurt met havermoutvlokken en een zakje psyliumvezels. Die vezels gebruik ik al sinds mijn laatste grote operatie. Alleen nam ik het altijd in de avond.
Het blijkt de oplossing te zijn. Geen gespannen buik meer, s’avonds gaat het eten iets makkelijker en daarnaast val ik ook nog wat af. Dat was niet echt nodig maar het voelt goed.
April – Augustus
Ik ben blij dat ik in februari heb doorgezet. Mijn buik voelt en ziet er veel beter uit. Ik zwem minimaal 4x per week. Ik doe het heel graag maar het is ook de enige manier om in beweging te blijven. Sinds de Corona epidemie ga ik niet zoals daarvoor ook nog eens twee keer per week naar de sportschool. In het zwembad kan me niet veel gebeuren maar de ventilatie in de sportschool vertrouw ik gewoon niet. Ook heb ik helaas teveel last van de zenuwpijn in mijn benen om op mijn racefiets te kunnen fietsen en of een wat langere wandeling te maken. Ik kan niet lang op een stoel blijven zitten, vooral niet als het erg warm weer is. Zelfs motorrijden is minder fijn. Naast de medicatie die ik al heb slik ik steeds meer paracetamol.
September
Ik heb het helemaal gehad met de pijn in mijn benen. Naast de slechte nachtrust beperkt het me zowat in alles. Het enige wat ik vol heb kunnen houden is zwemmen. Ik vraag mijn huisarts om een verwijzing naar de pijnpoli van het Antonius Ziekenhuis. Daar hebben ze mijn hele dossier en hoef ik niet bang te zijn dat ik alles opnieuw uit moet leggen. Snappen ze het niet dan is mijn hoofdbehandelaar dichtbij.
December
In Oktober adviseerde de pijnspecialist om eerst mijn medicatie nog iets op te hogen. Het stond me erg tegen maar er moest iet gebeuren. De hogere dosis Amitriptyline gaf erg veel bijwerkingen en tijdens het zwemmen sloeg mijn hart zelfs op hol. Mijn hart en longen, die zet ik echt niet op het spel. Ik bouw de medicatie helemaal af.
De pijn in mijn rechterbeen is het ergst. Ik denk al langer dat er meer aan de hand is dan alleen die tintelingen. Mogelijk een piriformis syndroom. De piriformis is een peervormige spier in de bil. Deze schuurt hij waarschijnlijk over de grote zenuw die eronder ligt. De anesthesist gaat er in mee en stelt een proefinjectie met een verdovende vloeistof plus corticosteroïden voor. In november, na de behandeling, heb ik 14 dagen veel minder pijn en ik kan weer gewoon zitten. Maar dat is maar even. Wel het bewijs dat die piriformis de boosdoener is. Ik heb nu een afspraak voor de eerste week van januari. Dan krijg ik opnieuw een injectie maar deze keer met Botox. Dat zou langer kunnen werken. We gaan het zien.
In de laatste week van dit jaar valt de envelop met de afspraken voor de controle in maart al op de deurmat. Die zijn er vroeg bij! Hopelijk heeft de Lockdown en het Corona-vaccin dan al wat verbetering gebracht zodat het allemaal gewoon door kan gaan. Ik ga er verder niet op in want mijn site gaat over PMP en niet over al die mensen die een loopje nemen met de regels. Ik erger me er wel ontzettend aan.
Ondanks de pijntjes waar ik op het moment mee moet dealen zijn we betreft de PMP zo hoopvol gestemd dat we na lang uitstellen weer een hondje in huis hebben.
Tessa is een Jack Russel pup. Ze is nu drie maanden oud maar kwam bij ons toen ze 8 weken was en nog op één hand paste. Ze steelt de show hier in de buurt, is een druktemaker tot en met, moet nog heel veel leren maar is ook vreselijk slim. Dat beloofd wat voor de toekomst.
