Begrijp me goed, ik klaag niet. Dat laat ik over aan mensen die vinden dat vakanties door hun neus worden geboord, die om te shoppen de grens overgaan en die schijt hebben aan het gebrek aan IC bedden voor andere zorg dan Corona. Maar 2021 was wat mij betreft wel een jaar om snel te vergeten.
Mijn lijfspreuk ‘Pluk de dag’ was zo soms wat lastig vol te houden.
Ik heb, zoals veel van mijn lotgenoten geen milt meer. De milt is een belangrijk orgaan dat zorgt voor een goede afweer tegen bacteriën. Corona zelf is een virus maar een zware longontsteking, complicatie bij Corona, wordt veroorzaakt door een bacterie. Ik heb de nodige vaccinaties gehad die bij een gevaarlijke bacteriële infectie toch bescherming zouden moeten bieden. En natuurlijk heb ik tot nu toe de drie Corona vaccinaties gehad. Maar wat er gebeurd als ik toch besmet raak? Kan mijn lijf dat nog wel aan? Alleen al alle moeite die door knappe specialisten is gedaan is om mij op de been te houden is voldoende reden om op te passen. En zo wil ik ook echt niet dood gaan.
Voorzichtig
Simon is 70 + en hoewel fit, hij valt ook in de risicogroep. Dus wij zijn samen al tijden voorzichtig. Nagenoeg geen visite thuis of op bezoek bij anderen, niet naar drukke plekken als een stad, musea, de dierentuin om de hoek of het theater. We zitten opnieuw in een lock down maar het zwembad was voor die tijd gelukkig redelijk veilig te bezoeken: eenmaal in het water kan je weinig gebeuren. Kon ik toch nog ergens mij conditie op peil proberen te houden. De sportschool in, dat deed ik liever even niet. Thuis oefeningen doen en buiten lekker fietsen dan maar. Helaas gaat dat fietsen niet meer zo lekker door de zenuwpijnen in mijn benen. Mijn stevige fietsdijen van weleer zijn dan ook bijna veranderd in kippendijtjes. (Misschien eigenwijs maar elektrisch is me nog steeds een stap te ver.) Motorrijden bleef om dezelfde reden beperkt tot korte ritjes. Dit maakte me vaak verdrietig in de afgelopen periode.
Maar dan lees ik in de besloten Facebook-groep de verhalen van lotgenoten die er heel wat slechter voor staan. Veel jonger ook dan ik, de ene operatie na de andere, chemokuren en de hoop op een wonder. Ik mag toch echt niet mopperen zoals het mij tot nu vergaat.
Mijn Buddy
Ik heb een echte buddy.
Tessa, onze Jack Russel, gekomen als pup en nu een jaar en vier maanden oud, tovert elke dag weer een glimlach op mijn gezicht. Ze dwingt mij om elke dag naar buiten te gaan voor korte en langere wandelingen.
Ze heeft zoveel energie: juist als ik een zetje nodig heb lijkt ze dat op mij over te brengen. Samen trainen met balletjes, hekjes en tunneltjes, s’ochtends met een van ons beiden naar de duinen en elke avond een lange wandeling met mij. Ze is zo lief, trouw, luistert goed en is ook héél ondeugend op zijn tijd zoals dat hoort bij een Jack.
Mijn ‘buddy hond’ houdt mij in beweging, is er altijd voor me, geeft troost en zijn we moe dan doen we samen een dutje op de bank.
Samen genieten we van al die mooie momenten!
Een heel goed en zo gezond mogelijk 2022 gewenst.
