22-11-2018
Jan, 66 jaar
Mijn verhaal start eind 2013. Ik was met mijn schoonzoon aan het hardlopen (ik was en ben nog steeds een fervent hardloper) toen ik een onverklaarbare pijn in mijn rechter onderbuik kreeg. De pijn werd heftiger en ik moest het lopen opgeven. Met wat rust hoopte ik dat het over zou gaan maar na een paar dagen heb ik toch maar de huisarts opgezocht die een blindedarmontsteking vermoedde.
Na een echo werd er een afspraak met het ziekenhuis gemaakt want de conclusie was inderdaad een blindedarmontsteking. De chirurg vertrouwde het echter niet en liet een dag later eerst nog een CT scan maken.
Hij concludeerde niet alleen een ontsteking van de blindedarm maar ook van de dikke en dunne darm en wilde met antibiotica eerst deze ontstekingen weg hebben voor hij zou opereren.
Op de een of andere manier lukte dit. De pijn verdween en ik kon in principe alles weer, zelfs hardlopen. Na een maand of twee besloot de chirurg dat de situatie was “afgekoeld” en dat opereren mogelijk was. Ondanks dat ik nergens meer last van had toch maar besloten dat het verwijderen van de blinde darm de beste optie zou zijn met het oog op de toekomst.
Een week na de operatie werd ik terugverwacht in het ziekenhuis. Daar vertelde de chirurg me dat het geen blindedarmontsteking was en dat een buikspoeling met chemo hier de enige optie was. (Gezien de zeldzaamheid van deze aandoening was dat een bijzonder heldere conclusie !!!)
Dat kon niet in Terneuzen en hij had voor mij een afspraak gemaakt met
Dr. Burger in het Erasmus Medisch Centrum Rotterdam.
Dr. Burger vertelde me in detail wat er aan de hand was; PMP.
Hij vertelde dat ze in in het EMC nog niet veel ervaring met PMP hadden maar dat de operatie samen met Dr. Brandt en Dr. Verwaal uit Amsterdam gedaan zou worden.
Dat is gebeurd in juni 2014. Ik knapte pijlsnel op; na twee en een halve week ging ik terug naar huis en eind juli begon ik weer te trainen voor het hardlopen. Mijn geluk in deze is zeker het feit dat de arts in Terneuzen een en ander heeft onderkent waardoor ik in een vroeg stadium geholpen ben.
Tot nu toe verloopt alles zoals zou moeten. Tijdens de controles is (tot nu toe) niets gevonden en de frequentie van controle is inmiddels jaarlijks. Ik voel me prima en doe weer hetzelfde als voorheen,
Jan