Stavoren, zaterdag 22 juni 2019
Het is een bloedheet als ik op het kleine stationnetje van Stavoren uit de trein stap. Nadat ik me gemeld heb op het evenemententerrein bijna direct tegenover het station loop ik de grote tent in die als dameskleedruimte moet dienen in. Het is er heel wat koeler dan buiten.
Zodra ik een plekje gevonden heb kijk ik om mij heen en zie redelijk wat nerveuze vrouwen. Mijn mijn oren tuten van het gekakel. Wat een stel stresskippen. Dat is toch nergens voor nodig. Buiten wordt omgeroepen vooral niet te vroeg je wetsuit helemaal aan te trekken. Iedereen met een gezond verstand kan wel raden wat er bij deze temperatuur gebeurd als je met pak en al in de brandende zon gaat staan. Of je valt bij voorbaat al flauw of je krijgt een flinke klap op het moment dat je eindelijk het frisse water in duikt. De boodschap komt bij een aantal niet aan. Met de rits van het pak al helemaal dicht, sommigen zelfs ook nog met de badmuts op gaat een aantal toch al naar buiten. Niet slim want het duurt nog minstens 2 uur voordat er gestart zal worden. Het wordt daardoor wel wat rustiger want wie meer ervaren is maakt zich niet zo druk over het wel of niet halen van twee kilometertjes.
Ik neem ruim de tijd om me om te kleden. Ik doe mijn pak aan maar laat het bovenstuk nog naar beneden hangen en blijf zo lang mogelijk in de tent. Het is goed geregeld. Er zijn meer dan voldoende lockers waar je wat spullen in op kunt bergen. De kastjes werken met een code. Dat kan wel eens een probleem zijn als ik na het zwemen terugkom. Dan kan ik de cijfertjes nooit lezen zonder bril laat staan met van die kippige zwem-ogen. De zwemboei die op het allerlaatst verplicht werd gesteld en waar ik een haat-liefde verhouding mee heb is de oplossing voor dit probleem. Naast dat het ding 
mij zou moeten redden van verdrinking (ha,ha) kan ik er wat kleine spulletjes in meenemen. Superhandig ook omdat ik onverwacht geen buddy heb die me met dit soort dingen kan helpen.
Bril erin, probleem opgelost.
Sleutels en pasjes erbij én mijn telefoon. Die laat ik aan staan.
Hè, je telefoon?
Ja ook mijn telefoon. Lees verder “Maarten zwemt ook gewoon door”