Woensdagavond 5 februari
Simon brengt me naar het Antonius in Nieuwegein.
Ik ben nogal gespannen en het parkeergaragemonster kijkt me weer eens grijnzend aan als we de slagboom passeren. Het is lang geleden dat ik dat lelijke beest daar zag.
We nemen de trap naar de derde etage, naar de voor ons zo bekende afdeling. Ik krijg een bed in een kamer naast die waar het in 2016 allemaal begon. Zelfde kleuren, zelfde indeling.
Na Simon te hebben uitgezwaaid wacht ik zo lang mogelijk met omkleden en probeer wat te lezen: een Scandinavische triller maar het boeit me helemaal niet. De lichten zijn al uit als ik uiteindelijk toch maar in dat akelige ziekenhuisbed kruip.
Ondanks een 
slaappil en paracetamol lig ik de hele nacht wakker. Gesnurk, piepende infuussystemen, verplegers die fluisterend met zaklampjes langs de bedden van patiënten schijnen en de step van de vliegende nachtbrigade die af en toe in de gang voorbij suist.
Donderdagmorgen 6 februari: D-day
Ik wil me nog even lekker opfrissen maar het protocol is gewijzigd. Douchen voor een buikoperatie mag niet.
“Dan koelt u te veel af.” Dus wordt het wat flodderen met een washandje. Gelukkig heb ik gisteravond uitgebreid gedoucht. Dit keer geen blauw hemd met niet werkende sluitingen maar een soort jurk met een gezellig motiefje. Alle drukknoopjes doen het en de strik aan de achterkant voorkomt dat je in je blote billen terug naar je bed moet lopen. Een hele verbetering.
De spanning die ik niet alleen gisteravond maar al een week lang voelde lijkt nu toch veranderd in de mij zo bekende vechtmodus.
“Kom maar op want ik ben er nu klaar voor.” Lees verder “Operatie geslaagd, patient opgelucht”