Het is tijd voor de jaarlijkse controle. Na het bloedprikken en het maken van de CT-Scan volgen net als eerder de dagen met de nodige spanning totdat de uitslagen bekend zijn. Ook al wil je er niet aan denken, het gebeurd toch.
Vroeg in de ochtend gaat de telefoon.
Of ik er mee akkoord ga dat ik gebeld wordt door de specialist in plaats van vandaag van naar het ziekenhuis te komen.
Hoewel ik het jammer vind dat ik mijn behandelaar dan niet face-to-face zal spreken is deze optie in Coronatijd natuurlijk prima.
Het betekent waarschijnlijk ook dat er geen echt vervelende dingen te melden zijn want dat zullen ze toch echt niet even via de telefoon laten weten.
Het verlossende gesprek
De specialist vertelt dat de uitslagen zijn helemaal goed zijn.
Zowel de CT Scan als de bloeduitslagen*.
Ik reageer een beetje nuchter vergeleken bij de spanning die ik de afgelopen dagen voelde:
“Ik had wel gedacht dat het goed zou zijn”
De specialist antwoord met een soort van wake-up call:
“Zo voor de hand liggend is dat niet hoor”
Ik heb gelijk spijt van mijn suffe reactie.
Ik weet toch onderhand wel dat het zomaar anders kan zijn!
Vier jaar
Het is al vier jaar geleden dat ik voor het laatst een echt grote operatie onderging inclusief een tweede HIPEC behandeling.
Vier jaar, het lijkt veel korter geleden.
Laatst heb ik mijn eigen Verhaal en mijn Blog nog eens opnieuw gelezen.
Al lezend kwam de hele film weer voorbij.
Bijna als een enge thriller met mijzelf als hoofdrolspeelster.
Maar wel een met een goede afloop.
Wat heb ik tot nu toe toch een geluk gehad.
Op naar volgend jaar, op naar de volgende controle.
*) Voor lotgenoten:
CEA, CEA-19 en CEA 125 zijn nu al vier jaar op rij op hetzelfde, lage niveau.