Na mijn operatie in februari heb ik geprobeerd om in een blog te laten weten hoe blij ik was met het resultaat en vooral de positieve uitslagen. Tijdens het typen van de eerste regels gingen mijn gedachten telkens naar de berichten van lotgenoten die heel wat minder geluk hadden. Hoe kon ik een vrolijk verhaal schrijven wetende dat zij het ook zouden lezen. De groep van PMP-patiënten is klein maar het verschil in het verloop van de ziekte is zo groot.
Het uitblijven van een bericht leverde reacties op als “gaat het wel goed met je?, waarom heb je nog geen nieuw bericht geplaatst?”
Op mijn antwoord waarin ik schreef over het dilemma wat ik had kwam o.a. het volgende advies:
Je moet het gewoon doen.
Het geeft anderen hoop.
Ze zullen blij zijn voor jou.
Een goed advies maar toch kwam ik er niet uit.
Mede omdat Covid-19 intussen ook in ons land toesloeg.
De vlag die ik zo graag uit had willen hangen bleef in de kast.
Ik werd 66, toch weer een mijlpaal. Maar het leek alsof ik de enige was die dat heel bijzonder vond.
De vlag ging opnieuw niet uit en ik schreef weer geen bericht op mijn blog; de hele wereld was in de ban van de pandemie.
We mogen weer
De ‘Intelligente Lock down’ is inmiddels voorbij en er mag steeds meer.
Veel mensen zijn nu al vergeten waarom ze ‘korte’ tijd niet zomaar konden gaan en staan waar ze wilden. Ik verbaas me over het gemak waarmee alles in no time losgelaten wordt.
- In de winkel vergeet men afstand te houden en karretjes worden steeds minder schoongemaakt.
- Contactonderzoeken van de GGD om de bron van een besmetting op te zoeken en mensen in quarantaine te plaatsen laten zien dat er binnen families weer op los wordt geknuffeld.
- In Italië, Spanje, Portugal en Israël worden opnieuw uitbraken gemeld die tot nieuwe Lock down’s leiden.
- Veel mensen boeken een vakantie in eigen land, anderen moeten en zullen naar het buitenland. Als het even kan ‘gewoon’ met een vliegtuig.
- Eindelijk een Formule 1 race tot grote vreugde van mijn partner.
In Oostenrijk met de nodige veiligheidsmaatregelen en zonder publiek.
Alles strak geregeld. Coureurs moeten zelfs mondkapjes onder de helm dragen tijdens de race wat natuurlijk ‘ridicuul’ is.
Nog voordat de finish vlag valt wordt bekend dat ook in dat Oostenrijk weer besmettingen zijn geconstateerd.
Intussen is er op dit moment nog steeds een achterstand in o.a. de behandelingen die kankerpatiënten of andere ernstig zieken nodig hebben. Zorgmedewerkers zijn nog niet hersteld, een aantal is zelfs getraumatiseerd na de eerste covid-19 golf. Zelf heb ik even gehoopt dat veel meer mensen nu zouden beseffen hoe anders het leven er ineens uit kan zien.
Dat gezondheid het meest waardevolle is wat je bezit.
Daar ben je toch zuinig op.
Het blijkt een illusie te zijn.
Ik probeer mijn gezonde verstand te gebruiken. In plaats van een vakantie in Ierland houden we het voorlopig bij een midweek in een huisje met sauna in de Achterhoek. Heerlijk rustig en wat is Nederland toch mooi.
Als het in September nog goed gaat verzinnen we mogelijk nog zo’n uitstapje.
Behorend tot de risicogroep stap ik, zelfs met mondkapje niet in het openbaar vervoer. Ik ga niet naar bijeenkomsten in gesloten ruimten en ik ga, hoe goed geregeld ook, voorlopig niet naar de sportschool omdat ik (nog) geen vertrouwen heb in het ventilatiesysteem.
Covid houdt niet van chloorwater of een vochtige atmosfeer.
Ik wel! Ik ga wél zwemmen, héél veel zwemmen.
In de hoop dat de 11steden zwemtocht en alle andere evenementen ten bate van onderzoek naar en behandeling van kanker volgend jaar weer plaats kunnen vinden. Nu moeten we eerst met ons allen proberen het virus de baas te blijven totdat er een vaccin is. Dat gaat alleen lukken als we ons stinkende best doen en niet alleen aan onszelf denken.
Doe het voor alle mensen met een verhoogt risico.
En de regels niet vergeten!
Houd 1,5 meter afstand van anderen.
Reis zoveel mogelijk buiten de spits.
Blijf weg van drukke plekken.
Was vaak uw handen.
Blijf thuis bij klachten en laat u testen.